sığal

is. <ər. seyqəl>

1. Bir şeyin üzərinə əlini yavaş-yavaş gəzdirmək və ya ona xəfif-xəfif toxundurmaqla öz sevgisini, nəvazişini göstərmə. Sığal çəkmək məc. – oxşamaq, tumarlamaq, sığallamaq. Meh sığal çəkən zaman aqronomun telinə; Bir ovuc torpaq aldı o, fərəhlə əlinə. M. R.. Dağların küləyi, bağların mehi; İncik ruhumuza bir sığal çəkir. B. V..

2. Cila, süs, bəzək. Sığal vermək (vurmaq, çəkmək) – bəzək, süs vermək, yaraşıq üçün saçlarına, üst-başına səliqəli görkəm vermək. Canan sığal vurub çıxır otaqdan; Nə gözəl yaraşır bu gediş ona. S. V.. O, fikrində bu məsələni vuruşdurduğu zaman Qərənfil Nərgizə sığal verdi. Ə. Vəl.. Gözə sürmə, tellərinə sığal çək; Sənə heyran olub çəmən, gül, çiçək. A. Şəmşir.